Zduńskowolanin, który został ministrem. Dzisiaj mija 148. rocznica jego urodzin ZDJĘCIA ARCHIWALNE

Ignacy Boerner urodził się 11 sierpnia 1875 roku w Zduńskiej Woli jako syn zduńskowolskiego pastora, powstańca styczniowego Edwarda Ignacego Boernera.
Ignacy uczęszczał do rządowej szkoły realnej w Kaliszu, gdzie brał udział w tajnych kółkach samokształceniowych.
Studia techniczne rozpoczął w Darmsztadzie. W 1898 r. został przyjęty do sekcji Związku Zagranicznego Socjalistów Polskich, ekspozytury zagranicznej PPS. W 1902 r. z tytułem inżyniera przybył do Warszawy i kontynuował działalność w PPS. Wyjechał do Ostrowca. Tam w 1905 r. pod pseudonimem Emil organizował wystąpienia przeciw zaborcy rosyjskiemu, które zakończyły się stworzeniem Republiki Ostrowieckiej. Na 3 miesiące został jej prezydentem. Stąd przydomek ,,zapomniany prezydent".
Po upadku rewolucji w 1906 r. uciekł do Galicji, a następnie do Frankfurtu nad Menem, skąd jednak został wydalony. Po powrocie do Galicji wstąpił do Związku Walki Czynnej, a w sierpniu 1914 r. z Pierwszą Kompanią Kadrową wyruszył na front. W latach 1914-1915 był oficerem do zadań specjalnych Józefa Piłsudskiego oraz służył w oddziale wywiadowczym I Brygady Legionów. Brał udział w bitwie z Rosjanami pod Kostiuchnówką jako dowódca saperów. W wyniku odmowy przysięgi na wierność państwom centralnym wraz z innymi oficerami Legionów zostaje w lipcu 1917 r. internowany w niemieckim obozie dla jeńców w Beniaminowie pod Warszawą.
Po uwolnieniu w czerwcu 1918 r. objął funkcję szefa oddziału wywiadowczego w Komendzie Naczelnej Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 r. w imieniu Piłsudskiego prowadził negocjacje z niemiecką Centralną Radą Żołnierską, w wyniku osiągniętego porozumienia 12-tysięczny garnizon niemiecki pokojowo opuścił Warszawę. Pozostawiona wtedy przez Niemców broń i amunicja zasiliła arsenały powstającego Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej pełnił rozmaite wyższe funkcje w sztabach wojskowych. Po jej zakończeniu działał nadal w strukturach państwowych.

W latach 1923–1924 był attaché wojskowym w Moskwie. Później wstąpił do Wyższej Szkoły Wojskowej i otrzymawszy dyplom oficera sztabu generalnego, został szefem Wydziału Wojskowego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu w randze pułkownika. W latach 1929–1933 sprawował funkcję ministra poczt i telegrafów. Od 1930 roku był też posłem na Sejm.
Był także inicjatorem utworzenia na terenach podwarszawskiej wsi Babice osiedla mieszkaniowego dla pracowników resortu łączności, nazwanego od jego nazwiska Boernerowem, które istnieje do dziś. Zmarł 12 kwietnia 1933 r. w Warszawie.
W Zduńskiej Woli o Ignacym Boernerze przypomina pamiątkowa tablica wisząca na ścianie poczty.
O obchodach związanych z rocznicą śmierci Boernera zwanego też "Zapomnianym prezydentem" można przeczytać TUTAJ